| نکشد ناز مسیح آن که تو جانش باشی | در عنان گیری عمر گذرانش باشی | |
| یارب آن چشم که باشد که تو با این همه شرم | محرم راز نگه‌های نهانش باشی | |
| حال دهشت زده‌ای خوش که دم عرض سخن | در سخن‌بندی حیرت تو زبانش باشی | |
| میرم از رشک زیان‌کاری جان باخته‌ای | که تو سود وی و تاوان زیانش باشی | |
| تا ابد گرد سر باغ و بهاری گردم | که تو با این خط نوخیز خزانش باشی | |
| گر درین باغ کهن سال بمانی صد سال | خواهم از حق که همان نخل جوانش باشی | |
| با تو پیوند دل خویش چنان می‌خواهم | که تو پیوند گسل از دو جهانش باشی | |
| گر مکافات غلط نیست خوشا عاشق تو | که تو فردای قیامت نگرانش باشی | |
| اگر ای روز قیامت به جهان آرندت | روز این است که ایام زمانش باشی | |
| ای دل از وی همه در نعمت وصلند تو چند | دیده‌بان مگسان سرخوانش باشی | |
| با همه‌ی کوتهی ای دست طمع چون باشد | که شبی دایره موی میانش باشی | |
| قابل تیر وی ای دل چونه‌ای کاش ز دور | چاشنی گیر صدائی ز کمانش باشی | |
| زخم تیریست خوش از غمزه دل دار کز آن | غیر منت کشد اما تو نشانش باشی | |
| برقی از خانه زین می‌جهد ای دل بشتاب | که دمی در صف نظارگیانش باشی | |
| از من و غوطه در آتش زدن من یاد آر | دست جرات زده هرگه به عنانش باشی | |
| محتشم دل به تو زین واسطه می‌بست که تو | تا ابد واسطه‌ی امن و امانش باشی |