| وجودم به تنگ آمد از جور تنگی | شدم در سفر روزگاری درنگی | |
| جهان زیر پی چون سکندر بریدم | چو یأجوج بگذشتم از سد سنگی | |
| برون جستم از تنگ ترکان چو دیدم | جهان درهم افتاده چون موی زنگی | |
| چو بازآمدم کشور آسوده دیدم | ز گرگان به در رفته آن تیز چنگی | |
| خط ماهرویان چو مشک تتاری | سر زلف خوبان چو درع فرنگی | |
| به نام ایزد آباد و پر ناز و نعمت | پلنگان رها کرده خوی پلنگی | |
| درون مردمی چون ملک نیک محضر | برون، لشکری چون هژبران جنگی | |
| چنان بود در عهد اول که دیدی | جهانی پرآشوب و تشویش و تنگی | |
| چنان بود در عهد اول که دیدی | جهانی پرآشوب و تشویش و تنگی | |
| چنین شد در ایام سلطان عادل | اتابک ابوبکربن سعد زنگی |