| چه دعا گویمت ای سایه‌ی میمون همای | یارب این سایه بسی بر سر اسلام بپای | |
| جود پیدا و وجود از نظر خلق نهان | نام در عالم و خود در کنف ستر خدای | |
| در سراپرده‌ی عصمت به عبادت مشغول | پادشاهان متوقف به در پرده‌سرای | |
| آفتاب اینهمه شمع از پی و مشعل در پیش | دست بر سینه نهندش که به پروانه درآی | |
| مطلع برج سعادت فلک اختر سعد | بحر دردانه‌ی شاهی، صدف گوهرزای | |
| حرم عفت و عصمت به تو آراسته باد | علم دین محمد به محمد برپای | |
| خلف دوده‌ی سلغر، شرف دولت و ملک | ملک آیت رحمت، ملک ملک‌آرای | |
| سایه‌ی لطف خدا، داعیه‌ی راحت خلق | شاه گردنکش دشمن کش عاجز بخشای | |
| ملک ویران نشود خانه‌ی خیر آبادان | دین تغیر نکند قاعده‌ی عدل به جای | |
| ای حسود ار نشوی خاک در خدمت او | دیگرت باد به دستست برو می‌پیمای | |
| هر که خواهد که در این مملکت انگشت خلاف | بر خطایی بنهد، گو برو انگشت بخای | |
| جهد و مردی ندهد آنچه دهد دولت و بخت | گنج و لشکر نکند آنچه کند همت و رای | |
| قدم بنده به خدمت نتوانست رسید | قلم از شوق و ارادت به سر آمد نه به پای | |
| جاودان قصر معالیت چنان باد که مرغ | نتواند که برو سایه کند غیر همای | |
| نیکخواهان تو را تاج کرامت بر سر | بدسگالان تو را بند عقوبت در پای |