| برگ تحویل می‌کند رمضان | بار تودیع بر دل اخوان | |
| یار نادیده سیر، زود برفت | دیر ننشست نازنین مهمان | |
| غادر الحب صحبةالاحباب | فارق‌الخل عشرة الخلان | |
| ماه فرخنده، روی برپیچید | و علک السلام یا رمضان | |
| الوداع ای زمان طاعت و خیر | مجلس ذکر و محفل قرآن | |
| مهر فرمان ایزدی بر لب | نفس در بند و دیو در زندان | |
| تا دگر روزه با جهان آید | بس بگردد به گونه گونه جهان | |
| بلبلی زار زار می‌نالید | بر فراق بهار وقت خزان | |
| گفتم انده مبر که بازآید | روز نوروز و لاله و ریحان | |
| گفت ترسم بقا وفا نکند | ورنه هر سال گل دمد بستان | |
| روز بسیار و عید خواهد بود | تیر ماه و بهار و تابستان | |
| تا که در منزل حیات بود | سال دیگر که در غریبستان | |
| خاک چندان از آدمی بخورد | که شود خاک و آدمی یکسان | |
| هردم از روزگار ما جزویست | که گذر می‌کند چو برق یمان | |
| کوه اگر جزو جزو برگیرند | متلاشی شود به دور زمان | |
| تاقیامت که دیگر آب حیات | بازگردد به جوی رفته روان | |
| یارب آن دم که دم فرو بندد | ملک الموت واقف شیطان | |
| کار جان پیش اهل دل سهلست | تو نگه دار جوهر ایمان |