| خدای را چه توان گفت شکر فضل و کرم | بدین نظر که دگرباره کرد بر عالم | |
| به دور دولت سلجوقشاه سلغرشاه | خدایگان معظم اتابک اعظم | |
| سر ملوک زمان پادشاه روی زمین | خلیفه‌ی پدر و عم به اتفاق اعم | |
| زمین پارس دگر فر آسمان دارد | به ماه طلعت شاه و ستارگان حشم | |
| یکی به حضرت او داغ خادمی بر روی | یکی به خدمت او دست بندگی بر هم | |
| به قبله‌ی کرمش روی نیکخواهان راست | به خدمت حرمش پشت پادشاهان خم | |
| هنوز کوس بشارت تمام نازده بود | که تهنیت به دیار عرب رسید و عجم | |
| ز سر نهادن گردن‌کشان و سالاران | بر آستان جلالش نماند جای قدم | |
| سپاس بار خدایی که شکر نعمت او | هزار سال کم از حق او بود یک دم | |
| خوشست بر دل آزادگان جراحت دوست | به حکم آنکه همش دوست می‌نهد مرهم | |
| شب فراق به روز وصال حامله بود | الم خوشست به اندیشه‌ی شفای الم | |
| دگر خلاف نباشد میان آتش و آب | دگر نزاع نیفتد میان گرگ و غنم | |
| ز سایه‌ی علم شیر پیکرش نه عجب | که لرزه بر تن شیران فتد چو شیر علم | |
| اگر دو دیده‌ی دشمن نمی‌تواند دید | که دوستان همه شادند، گو بمیر از غم | |
| وجود هر که نخواهد دوام دولت او | اسیر باد به زندان ساکنان عدم | |
| شها به خون عدو ریختن شتاب مکن | که خود هلاک شوند از حسد به خون شکم | |
| هر آنکه چون قلمت سر به حکم بر ننهد | دو نیمه باد سرش تا به سینه همچو قلم | |
| چنان به عهد تو مشتاق بود نوبت ملک | که تشنگان به فرات و پیادگان به حرم | |
| به حلق خلق فرو ریخت شربتی شیرین | زدند بر دل بدگوی ضربتی محکم | |
| جهان نماند و آثار معدلت ماند | به خیر کوش و صلاح و سداد و عفو و کرم | |
| که ملک و دولت اضحاک بی‌گناه آزار | نماند و تا به قیامت برو بماند رقم | |
| خطای بنده نگیری که مهتران ملوک | شنیده‌اند نصیحت ز کهتران خدم | |
| خنک تنی که پس از وی حدیث خیر کنند | که جز حدیث نمی‌ماند از بنی‌آدم | |
| به دولتت همه افتادگان بلند شدند | چو آفتاب که بر آسمان برد شبنم | |
| مگر کمینه‌ی آحاد بندگان سعدی | که سعیش از همه بیشست و حظش از همه کم | |
| همیشه خرمیت باد و خیر باد که خلق | نبوده‌اند به ایام کس چنین خرم | |
| سری مباد که بر خط بندگی تو نیست | وگر بود به سرنیزه باد چون پرچم |