| ان هوی النفس یقد العقال | لایتهدی و یعی ما یقال | |
| خاک من و تست که باد شمال | می‌بردش سوی یمین و شمال | |
| ما لک فی‌الخیمة مستلقیا | وانتهض القوم و شدوا الرحال | |
| عمر به افسوس برفت آنچه رفت | دیگرش از دست مده بر محال | |
| قد و عرالمسلک یا ذاالفتی | افلح من هیاء زاد المل | |
| بس که در آغوش لحد بگذرد | بر من و تو روز و شب و ماه و سال | |
| لاتک تغتر بمعمورة | یعقبها الهدم او الانتقال | |
| گر به مثل جام جمست آدمی | سنگ اجل بشکندش چون سفال | |
| لو کشف التربة عن بدرهم | لم یر الاکدقیق الهلال | |
| بس که درین خاک ممزق شدست | پیکر خوبان بدیع الجمال | |
| واندرس الرسم بطول الزمان | وانتخر العظم بمراللیال | |
| ای که درونت به گنه تیره شد | ترسمت آیینه نگیرد صقال | |
| مالک تعصی و منادی القبول | من قبل الحق ینادی تعال؟ | |
| زنده‌ی دل مرده ندانی که کیست؟ | آنکه ندارد به خدای اشتغال | |
| عز کریم احد لایزول | جل قدیم صمد لایزال | |
| پادشهان بر در تعظیم او | دست برآورده به حکم سال | |
| کم حزن فی بلد بلقع | من علیها بسحاب ثقال | |
| بار خدایی که درون صدف | در کند از قطره‌ی آب زلال | |
| ان نطق العارف فی وصفه | یعجز عن شان عدیم المثال | |
| کار مگس نیست درین ره پرید | بلکه بسوزد پر عنقا و بال | |
| کم فطن بادر مستفهما | عاد وقد کل لسان المقال | |
| فهم بسی رفت و نبودش طریق | وهم بسی گشت و نماندش مجال | |
| لودنت الفکرة من حجبه | لاحترقت من سبحات الجلال | |
| بر دل عشاق جمالش خوشست | تلخی هجران به امید وصال | |
| اصبح من غایة الطافه | یجترم العبد و یبقی النوال | |
| بنده دگر بر که کند اعتماد | گر نکند بر کرم ذوالجلال | |
| ان مقالی حکم فاعتبر | موعظة تسمع صم الجبال | |
| هر که به گفتار نصیحت کنان | گوش ندارد بخورد گوشمال | |
| بادیة المحشر واد عمیق | تمتحن النفس و تمضی الجمال | |
| گر قدمت هست چو مردان برو | ور عملت نیست چو سعدی بنال | |
| رب اعنی و اقل عثرتی | انت رجائی و علیک اتکال |