| شکر و فضل خدای غزوجل | که امیر بزرگوار اجل | |
| شرف خاندان و دولت و ملک | خانه تحویل کرد و جامه بدل | |
| دیوش از راه معرفت می‌برد | ملکش بانگ زد که لاتفعل | |
| نیک‌بختان به راحت ماضی | نفروشند عیش مستقبل | |
| حاصل لهو ولعب دنیا چیست؟ | نام زشت و خمار و جنگ و جدل | |
| جای دیگر نعیم بار خدای | چشمه‌ی سلسبیل زند منبل | |
| نه تو بازآمدی که بازآورد | حسن توفیقت از خطا و زلل | |
| غرقه را تا یکی نگیرد دست | نتواند برآمدن ز وحل | |
| تا نگویی اناالذی یسعی | ای برادر هوالذی یقبل | |
| بندگان سرکشند و بازآرد | دست اقبلا سیف دین و دول | |
| همه شمعند پیش این خورشید | همه پروانه گرد این مشعل | |
| لاجرم چون ستاره راست بود | نتواند که کژ رود جدول | |
| فکر من چیست پیش همت او؟ | نخل کوته بود به پای جبل | |
| زحل و مشتری چنان نگرند | پایه‌ی قدرت ای بزرگ محل | |
| که یکی از زمین نگاه کند | به تأمل به مشتری و زحل | |
| سعدیا قصه ختم کن به دعا | ان خیرالکلام قل و دل | |
| دوستانت چو بوستان بادند | دشمنانت چو بیخ مستأصل | |
| همه کامی و دولتی داری | چه دعا گویم ای امیر اجل؟ | |
| دشمنت خود مباد و گر باشد | دیده بردوخته به تیر اجل |