| ایهاالناس جهان جای تن آسانی نیست | مرد دانا، به جهان داشتن ارزانی نیست | |
| خفتگان را چه خبر زمزمه‌ی مرغ سحر؟ | حیوان را خبر از عالم انسانی نیست | |
| داروی تربیت از پیر طریقت بستان | کادمی را بتر از علت نادانی نیست | |
| روی اگر چند پری چهره و زیبا باشد | نتوان دید در آیینه که نورانی نیست | |
| شب مردان خدا روز جهان افروزست | روشنان را به حقیقت شب ظلمانی نیست | |
| پنجه‌ی دیو به بازوی ریاضت بشکن | کاین به سرپنجگی ظاهر جسمانی نیست | |
| طاعت آن نیست که بر خاک نهی پیشانی | صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست | |
| حذر از پیروی نفس که در راه خدای | مردم افکن‌تر ازین غول بیابانی نیست | |
| عالم و عابد و صوفی همه طفلان رهند | مرد اگر هست بجز عارف ربانی نیست | |
| با تو ترسم نکند شاهد روحانی روی | کالتماس تو بجز راحت نفسانی نیست | |
| خانه پرگندم و یک جو نفرستاده به گور | برگ مرگت چو غم برگ زمستانی نیست | |
| ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند | بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست | |
| آخری نیست تمنای سر و سامان را | سر و سامان به از بیسر و سامانی نیست | |
| آن کس از دزد بترسد که متاعی دارد | عارفان جمع بکردند و پریشانی نیست | |
| وانکه را خیمه به صحرای فراغت زده‌اند | گر جهان زلزله گیرد غم ویرانی نیست | |
| یک نصیحت ز سر صدق جهانی ارزد | مشنو ار در سخنم فایده دو جهانی نیست | |
| حاصل عمر تلف کرده و ایام به لغو | گذرانیده، بجز حیف و پشیمانی نیست | |
| سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی | به عمل کار برآید به سخندانی نیست | |
| تا به خرمن برسد کشت امیدی که تراست | چاره‌ی کار بجز دیده‌ی بارانی نیست | |
| گر گدایی کنی از درگه او کن باری | که گدایان درش را سر سلطانی نیست | |
| یارب از نیست به هست آمده‌ی صنع توایم | وانچه هست از نظر علم تو پنهانی نیست | |
| گر برانی و گرم بنده‌ی مخلص خوانی | روی نومیدیم از حضرت سلطانی نیست | |
| ناامید از در لطف تو کجا شاید رفت؟ | تو ببخشای که درگاه تو را ثانی نیست | |
| دست حسرت گزی ار یک درمت فوت شود | هیچت از عمر تلف کرده پشیمانی نیست |