| هران نصیبه که پیش از وجود ننهادست | هر آنکه در طلبش سعی می‌کند بادست | |
| سر قبول بباید نهاد و گردن طوع | که هرچه حاکم عادل کند نه بیدادست | |
| کلید فتح اقالیم در خزاین اوست | کسی به قوت بازوی خویش نگشادست | |
| به چشم طایفه‌ای کژ همی نماید نقش | گمان برند که نقاش غیراستادست | |
| اگر تو دیده‌وری نیک و بد ز حق بینی | دو بینی از قبل چشم احول افتادست | |
| همان که زرع و نخیل آفرید و روزی داد | ملخ به خوردن روزی هم او فرستادست | |
| چو نیک درنگری آنکه می‌کند فریاد | ز دست خوی بد خویشتن به فریادست | |
| تو پاک باش و مدار ای برادر از کس باک | به یاد دار که این پندم از پدر یادست | |
| اگر به پای بپویی وگر به سر بروی | مقسمت ندهد روزیی که ننهادست | |
| خدای راست بزرگی و ملک بی‌انباز | به دیگران که توبینی به عاریت دادست | |
| گر اهل معرفتی دل در آخرت بندی | نه در خرابه‌ی دنیا که محنت آبادست | |
| به خاک بر مرو ای آدمی به کشی و ناز | که خاک پای تو همچون تو آدمی زادست | |
| جهان بر آب نهادست و عاقلان دانند | که روی آب نه جای قرار و بنیادست | |
| رضا به حکم قضا اختیار کن سعدی | که هرکه بنده‌ی فرمان حق شد آزادست |