من از این جا به ملامت نروم | که من این جا به امیدی گروم | |
گر به عقلم سخنی میگویند | بیم آنست که دیوانه شوم | |
گوش دل رفته به آواز سماع | نتوانم که نصیحت شنوم | |
همه گو باد ببر خرمن عمر | دو جهان بی تو نیرزد دو جوم | |
دوستان عیب و ملامت مکنید | کان چه خود کاشته باشم دروم | |
من بیچاره گردن به کمند | چه کنم گر به رکابش نروم | |
سعدیا گفت به خوابم بینی | بیوفا یارم اگر میغنوم |