| پیش ازین آدمی و این آدم | دیو بود و فرشته در عالم | |
| چون رسید آدمی ز عالم جود | عزتش را فرشته کرد سجود | |
| با روانش ملک چو خویشی داشت | پیش دیدش که رخ به پیشی داشت | |
| هر چه جمع فرشته و ملکند | از قواهای انجم و فلکند | |
| چون کنند از محل خویش نزول | شکلهای دگر کنند قبول | |
| اصل جنی ز نار بود و هوا | بر فلک زان نرفت و نیست روا | |
| خاک آدم بدید و سجده نبرد | دیدگانش به خاک خواهد مرد | |
| خاک او دیده بود و آتش خود | نور او را یکی ندید از صد | |
| سر او زان قفای لعنت خورد | که قفا را ز روی فرق نکرد | |
| تو به نفس شریف و عقل زکی | از شمار فرشته و ملکی | |
| غضبت آتشست و شهوت باد | وین دو دیو چنین ترا همزاد | |
| عقلت از عالم اله آمد | نفست از بارگاه شاه آمد | |
| دو ملک با تو اینچنین همراه | سوی ایشان نمیکنی تو نگاه | |
| نیست تن را مهار در بینی | جز خرد در دماغ، اگر بینی | |
| عقل بر ناخوشی کشید و خوشی | تا جدا گشت رومی از حبشی | |
| نامهایی کز آسمان آید | همه بر نام عقل و جان آید | |
| جز خرد مرد آن جواب نبود | غیر ازو لایق خطاب نبود | |
| تن درنده است و روح دارنده | عقل مر هر دو را نگارنده | |
| جامه‌ی کون را علم عقلست | روح لوح آمد و قلم عقلست | |
| تن و جان را به دست عقل سپار | پای بیگانه در میانه میار |