| ناید هگرز از این یله گو باره | جز درد و رنج عاقل بیچاره | |
| از سنگ خاره رنج بود حاصل | بی‌عقل مرد سنگ بود خاره | |
| هرگز کس آن ندید که من دیدم | زین بی‌شبان رمه یله گوباره | |
| تا پر خمار بود سرم یکسر | مشفق بدند برمن و غمخواره | |
| واکنون که هشیار شدم، برمن | گشتند مار و کژدم جراره | |
| زیرا که بر پلاس نه خوب آید | بر دوخته ز شوشتری پاره | |
| از عامه خاص هست بسی بتر | زین صعبتر چه باشد پتیاره؟ | |
| چون نار پاره پاره شود حاکم | گر حکم کرد باید بی‌پاره | |
| دزدی است آشکاره که نستاند | جز باغ و حایط و رزو ابکاره | |
| ور ساره دادخواه بدو آید | جز خاکسار ازو نرهد ساره | |
| در بلخ ایمن‌اند ز هر شری | می‌خوار و دزد و لوطی و زن‌باره | |
| ور دوستدار آل رسولی تو | چون من ز خاندان شوی آواره | |
| زیشان برست گبر و بشد یک‌سو | بر دوخته رگو به کتف ساره | |
| رست او بدان رگو و نرستم من | بر سر نهاده هژده گزی شاره | |
| پس حیلتی ندیدم جز کندن | از خان و مان خویش به یکباره | |
| چون شور و جنگ را نبود آلت | حیلت گریز باشد ناچاره | |
| آزاد و بنده و پسر و دختر | پیر و جوان و طفل ز گاواره | |
| بر دوستی عترت پیغمبر | کردندمان نشانه‌ی بیغاره | |
| هرگز چنین گروه نزاید نیز | این گنده پیر دهر ستمگاره | |
| آن روزگار شد که حکیمان را | توفیق تاج بود و خرد یاره |