کی نامبردار فرخنده شاه
|
|
سوی گاه بازآمد از رزمگاه
|
به بستور گفتا که فردا پگاه
|
|
سوی کشور نامور کش سپاه
|
بیامد سپهبد هم از بامداد
|
|
بزد کوس و لشکر بنه بر نهاد
|
به ایران زمین باز کردند روی
|
|
همه خیره دل گشته و جنگجوی
|
همه خستگان را ببردند نیز
|
|
نماندند از خواسته نیز چیز
|
به ایران زمین باز بردندشان
|
|
به دانا پزشکان سپردندشان
|
چو شاه جهان باز شد باز جای
|
|
به پور مهین داد فرخ همای
|
سپه را به بستور فرخنده داد
|
|
عجم را چنین بود آیین و داد
|
بدادش از آزادگان ده هزار
|
|
سواران جنگی و نیزه گزار
|
بفرمود وگفت ای گورزمساز
|
|
یکی تا برشاه توران بتاز
|
به ایتاش و خلخ ستان بر گذر
|
|
بکش هر ک یابی به کین پدر
|
ز هر چیز بایست بردش به کار
|
|
بدادش همه بیمر و بیشمار
|
هم آنگاه بستور برد آن سپاه
|
|
و شاه جهان از بر تخت و گاه
|
نشست وکیی تاج بر سر نهاد
|
|
سپه را همه یکسره بار داد
|
در گنج بگشاد وز خواسته
|
|
سپه را همه کرد آراسته
|
سران را همه شهرها داد نیز
|
|
کسی را نماند ایچ ناداده چیز
|
کرا پادشاهی سزا بد بداد
|
|
کرا پایه بایست پایه نهاد
|
چو اندر خور کارشان داد ساز
|
|
سوی خانهاشان فرستاد باز
|
خرامید برگاه و باره ببست
|
|
به کاخ شهنشاهی اندر نشست
|
بفرمود تا آذر افروختند
|
|
برو عود و عنبر همی سوختند
|