تا تو ز درون وفای او میجویی | وانگه ز برون جفای او میجویی | |
زان کی برهی که نیک و بد با اویی | از پنبه همی کشتن آتش جویی |
□
غم کی خورد آنکه شادمانیش تویی | یا کی مرد آنکه زندگانیش تویی | |
در نسیهی آن جهان کجا بندد دل | آنرا که به نقد این جهانیش تویی |
□
بیزار شو از خود که زیان تو تویی | کم شو ز ستاره کاسمان تو تویی | |
پیدا دگران راست نهان تو تویی | خوش باش که در جمله جهان تو تویی |
□
مردی که برای دین سوارست تویی | شخصی که جمال روزگارست تویی | |
چرخی که به ذات کامگارست تویی | شمسی که زنجم یادگارست تویی |
□
چون حمله دهی نیک سوارا که تویی | چون بوسه دهی ظریف یارا که تویی | |
در صلح شکر بوسه شکارا که تویی | در جنگ قوی ستیزه گارا که تویی |
□
خود ماه بود چنین منور که تویی | یا مهر بود چنین سمنبر که تویی | |
گفتی که برو نکوتری گیر از من | الله الله ازین نکوتر که تویی |
□
روشنتر از آفتاب و ماهی گویی | پدرامتر از مسند و گاهی گویی | |
آراسته از لطف الاهی گویی | تا خود به کجا رسید خواهی گویی |
□
جایی که نمودی آن رخ روحافزای | بنمای دلی را که نبردی از جای | |
ز آنروز بیندیش که بیعلت و دای | خصمی دل بندگان کند بر تو خدای |
□
با خصم تو از پی تو ای دهر آرای | مهرافزایم گر چه بود کینافزای | |
ور تیغ دورویه کرد از سر تا پای | خود را چو کمر در دل او سازم جای |
□
در عشق تو ای شکر لب روح افزای | نالان چو کمانچهام خروشان چون نای | |
تا چون بر بط بسازیم بر بر جای | چون چنگ ستادهام به خدمت بر پای |