دلم بردی و جان بر کار داری
|
|
تو خود جای دگر بازار داری
|
نباشد عاشقت هرگز چو من کس
|
|
اگر چه عاشق بسیار داری
|
ز رنج غیرتت بیمار باشم
|
|
چو تو با دیگران دیدار داری
|
عزیزت خوانم ای جان جهانم
|
|
از آنست کین چنینم خوار داری
|
کسی کو عاشق روی تو باشد
|
|
سزد او را نزار و زار داری
|
دو چشمم هر شبی تا بامدادان
|
|
ز هجر خویشتن بیدار داری
|
شدم مهجور و رنجور تو زیراک
|
|
تو خوی عالم غدار داری
|
ترا دارم عزیز ای ماه چون گل
|
|
چرا بیقیمتم چون خار داری
|
نگر تا کی مرا از داغ هجران
|
|
لبی خشک و دلی پر نار داری
|
تو خود تنها جهان را می بسوزی
|
|
چرا بر خود بلا را یار داری
|
بکن رحمی بدین عاشق اگر هیچ
|
|
امید رحمت جبار داری
|
سنایی را چنان باید کزین پس
|
|
ز وصل خویش بر خوردار داری
|