آن دلبر عیار من ار یار منستی
|
|
کوس «لمن الملک» زدن کار منستی
|
گر هیچ کلاهی نهدم از سر تشریف
|
|
سیاره کنون ریشهی دستار منستی
|
بر افسر شاهان جهانم بودی فخر
|
|
کر پاردم مرکبش افسار منستی
|
ور گل دهدی چشم مر از آن رخ چون باغ
|
|
صحرای فلک جمله سمن زار منستی
|
گرهیچ عزیز دهدم از پس خواری
|
|
بالله همه گلهای جهان خار منستی
|
جوزای کمرکش کشدی غاشیهی من
|
|
گر حشمت او همره زنار منستی
|
ور کژدم زلفش گزدی مر جگرم را
|
|
هر چیز که آن مال جهان مار منستی
|
هر روز دلی نو دهدم از دو لب خویش
|
|
گر دیدهی شوخش نه جگر خوار منستی
|
یاری که نسوزد نه بسازد ز لب او
|
|
شایستی اگر در دل بیمار منستی
|
گر هیچ قبولم کندی سایهی آن در
|
|
خورشید کنون سایهی دیوار منستی
|
گر لطف لبش نیستی از قهر دو زلفش
|
|
هر چوب که افراختهتر دار منستی
|
گویند که جز هیچ کسان را نخرد یار
|
|
من هیچکسم کاش خریدار منستی
|
ور داغ سنایی ننهادی صفت او
|
|
کی خلق چنین سغبهی گفتار منستی
|