| نیزه چون افکند به نیزه مهر | مهر افتد نگون ز رخش سپهر | |
| گر ز باران ابر آزاری | سپهی را کند سپر داری | |
| نگذارد که تیر آن باران | بر سپه بارد و سپه داران | |
| با نهیبش ز خصم رفته سکون | جسته از حلقه زره بیرون | |
| در صف رزم تیغ بهرام است | در گه بزم زهره را جام است | |
| جام زهر است یعنی اصل سرور | خرم آنجا که او نمود عبور | |
| تیغ بهرام یعنی آنسان تیز | که ز سهمش اجل نمود گریز | |
| خاطرش آتش ستاره شرار | طبع وقادش آب آتشبار | |
| فکرتش فرد گرد تنها سیر | سد بیابان از او به مسلک غیر | |
| گر همه سحر بارد از رقمش | سر فرو ناورد بدان قلمش | |
| نه بدانسانش همت است بلند | که به اعجاز هم شود خرسند | |
| طبع عالیش چون نشست به قدر | پیش او سحر را چه عزت و قدر | |
| تازگی خانه زاد فکرت او | نازکی بنده طبیعت او | |
| سخنش معجزی‌ست سحر نمای | خاطرش آتشی‌ست آب گشای | |
| هرکجا شد سلیقه‌اش معمار | برد قلاب زحمت از بازار | |
| شعر تا در پناه خاطر اوست | هست مقبول طبع دشمن و دوست | |
| علم را در پناه پوینده | درجات کمال جوینده | |
| شعر را کرده در به دولت باز | بر درش یک جهان سخن پرداز | |
| جمله را حامی و پناه همه | خسرو جمله پادشاه همه | |
| در ترقی همه به تربیتش | ناز پروردگان مکرمتش |