| خاطرش صبح دولت جاوید | رای او نور دیده‌ی خورشید | |
| آفتاب ار به خاطرش گذرد | سایه کوه جاودان ببرد | |
| همه کارش به دانش و فرهنگ | مور در صلح و اژدها در جنگ | |
| قهر او آتش نهنگ گذار | زو سمندر به بحر آتش بار | |
| لطف او مرگ را حیات دهد | به حیات ابد برات دهد | |
| به خدا راست آشکار و نهانش | کرده رفع دویی دلش به زبانش | |
| فخر گو بر زمانه کن پدری | کش خدا بخشد آنچنان پسری | |
| نه پسر بلکه کوه فر و شکوه | زو پدر پشت باز داده به کوه | |
| تا ابد یارب آن پسر باشد | بر مراد دل پدر باشد | |
| با منش آنقدر عنایت باد | که زبان شرح آن نیارد داد | |
| خواهم از در هزار دریا پر | تاکند آن هزار دریا در | |
| همه ایثار نام قاسم بیگ | پس شوم عذر خواه قاسم بیگ | |
| گر هزاران جهان در و گهر است | در نثارش متاع مختصر است | |
| بود و نابود پیش او همرنگ | کوه با کاه نزد او همسنگ | |
| در شمارش یک و هزار یکی | خاک را با زر اعتبار یکی | |
| گنج عالم برش پشیزی نیست | هیچ چیزش به چشم چیزی نیست | |
| یکتنه چون به کارزار آید | گوییا یک جهان سوار آید | |
| چون زند نعره و کشد شمشیر | باز گردد به سینه غرش شیر | |
| بجهد تیغش از چنار چو مار | زندش گر به سالخورده چنار | |
| چون کشد بر کمان سخت خدنگ | شست صافش کند مشبک سنگ |