| شیر گوید ثنای آن روباه | که سگش را بر او فتاده نگاه | |
| رخش او را سپهر غاشیه دار | مدتش را زمانه عاشق زار | |
| نظرش دلگشای دلتنگان | گذرش بوسه گاه سرهنگان | |
| سلطنت مفتخر به خدمت او | تاکی افتد قبول حضرت او | |
| سایه پرورد ظل یزدانی | نام او زیب خاتم جانی | |
| گر امان از گزند خواهد کس | نام عباس بیگ حرزش و بس | |
| طرفه نامی که ورد مرد و زن است | حر ز جان است و هیکل بدن است | |
| عین این نام عقل را تاج است | به همین تاج عقل محتاج است | |
| بای این اسم بای بسم الله | الف او ستون خیمه چاه | |
| سین او بر سر ستم اره | به مسمای او جهان غره | |
| غره گشته بدو جهان و بجاست | زانکه کار جهان از او به نواست | |
| عالم از ذات او مکرم باد | تا قیامت پناه عالم باد | |
| بر سرش ظل خسروی بادا | پشت نواب از او قوی بادا | |
| بر سرم سایه‌اش مخلد باد | لطف بسیار او یکی سد باد | |
| وصف بکتاش بیگ چون گویم | به که همت ز همتش جویم | |
| تا نباشد سخن چو همت او | نتوان کرد وصف حضرت او | |
| تا نباشد بلندی سخنم | دست بر دامنش چگونه زنم | |
| رفعتش کانچنان بلند رواست | زانسوی چرخ آسمان نواست | |
| عقل و دولت موافقت کردند | از گریبانش سر بر آوردند | |
| عقل او حل و عقد را قانون | دولتش دین و داد را مضمون |