ای داده سپهر شرع را نور | از پرتو رأی عالم آرا | |
ناهید ز مطربی کشد دست | گر نهی تو بر فلک نهد پا | |
از دست تو کلک معجز آثار | هم خاصیت عصای موسا | |
دمساز کلام جان فزایت | با معجزه دم مسیحا | |
از تقویت شریعت تو | متقن همه جا بنای تقوا | |
از حکم توچرخ کی کشد سر | او راست مگر دو سر چو جوزا | |
از تهمت نقص و وصمت عیب | حکم تو چو ذات تو مبرا | |
از نسبت پستی و تنزل | طبع تو چو قدر تو معرا | |
در ضابطه مسائل نحو | آن نظم که کرده طبعت انشا | |
کس در عرب و عجم نظیرش | نشنیده به هیچ نحو از انحا | |
تا نظم ترا ز بر کند چرخ | برداشته سبحه ثریا | |
افتاده مرا قضیهای چند | اندوه نتیجهی قضایا | |
دردست فقیر کم بضاعت | بود اندکی از متاع دنیا | |
آنرا به مکاریی سپردم | او رفته کنون به راه عقبا | |
صادق نفسان گواه حالند | در صدق چو صبح بلکه افزا | |
مگذار که این متاع بیقدر | تاراج شود چو خوان یغما |