| همه شب تا سحر می نوش میکرد | مرا از شوق خود مدهوش میکرد | |
| سحرگاهی صبوحی کرد برخاست | به زیبا روی خود گلشن بیاراست | |
| چمن از مقدمش در شادی آمد | ز قدش سرو در آزادی آمد | |
| چمان چون شاخ ریحان میخرامید | چو گل بر طرف بستان میخرامید | |
| گل از شوق رخ رعناش میمرد | صنوبر پیش سر تا پاش میمرد | |
| ز لعلش تنگ مانده غنچه را دل | ز قدش سرو بن را پای درگل | |
| صبا هرگه که رخسارش بدیدی | بخواندی آیتی بروی دمیدی | |
| چو بگذشتی چنان بالا بلندی | فشاندی لاله بر آتش سپندی | |
| چو گل پیش خودش میدید در خود | به صد افسوس میخندید بر خود | |
| نظر چون بر رخ زیباش میکرد | به دامان زر نثار پاش میکرد | |
| شقایق جامه بر تن چاک میزد | ز شوق او کله بر خاک میزد | |
| صنوبر بنده‌ی بالاش می‌شد | بساط سبزه خاک پاش می‌شد | |
| بدین رونق چو گامی چند پیمود | نشاط افزود و عزم باده فرمود | |
| کنار آب دید و سایه‌ی سرو | دمی از لطف شد همسایه‌ی سرو | |
| بهر دم کز شراب ناب میزد | رخش رنگی دگر بر آب میزد | |
| چنین زیبا نگاری دل ستانی | به رعنائی و خوبی داستانی | |
| گهی بر یاد گل می نوش میکرد | گهی آواز بلبل گوش میکرد | |
| نسیم نوبهار و نکهت گل | نوای قمری و گلبانگ بلبل | |
| دل غنچه چو طبع تنگدستان | شده نرگس چو چشم نیم‌مستان | |
| چکاوک بیقراری پیشه کرده | چو من فریاد و زاری پیشه کرده |