| چو خلخال زرش در پا فتادم | به عزت بوسه بر پایش نهادم | |
| نشستم پیشش از گستاخ روئی | شدم گستاخ در بیهوده گوئی | |
| حدیث تن بر جان عرضه کردم | شکایتهای هجران عرضه کردم | |
| وز آن اندوه بی‌اندازه خوردن | وز آن هرلحظه زخمی تازه خوردن | |
| وز آن آب سرشگ و آه دلسوز | وز آن نالیدن شبهای بی‌روز | |
| وز آن رندی وز آن بی‌آب و رنگی | وز آن مستی وزان بی‌نام و ننگی | |
| وز آن عجز غلام و دایه بردن | حمایت بر در همسایه بردن | |
| چو از حال خودش آگاه کردم | خجل گشتم سخن کوتاه کردم | |
| مرا چون آنچنان بی‌خویشتن دید | به چشم مرحمت در حال من دید | |
| پریشان گشت و با دل داوری کرد | زبان بگشاد و مسکین پروری کرد | |
| حکایتهای عذرآمیز میگفت | شکایتهای شوق انگیز میگفت | |
| به هر لطفی که با این بنده میکرد | تو گوئی مرده‌ای را زنده میکرد | |
| چو خوش باشد سخن با یار گفتن | غم دیرینه با غمخوار گفتن | |
| مرا چون وصل او امیدگاهی | شبی چون سالی و روزی چو ماهی | |
| چه خوش سالی چه خوش ماهیکه آن بود | چه خوش وقتی چه خوش حالیکه آن بود | |
| جوانی بود و عیش و شادمانی | خوشا آن دولت و آن کامرانی | |
| که یابد آنچنان دوران دیگر | که بیند مثل آن دوران، دیگر | |
| خوشا آندور و آن تیمار و آن سوز | خوشا آن موسم و آنوقت و آنروز | |
| گرفتم دولتم دمساز گردد | کجا روز جوانی باز گردد | |
| اگر روزی نشاط و ناز بینم | شب قدری چنان کی باز بینم |