دو روزی شد که با هجران جانان صحبتی دارم
|
|
درین کار آزمودم خویش را خوش طاقتی دارم
|
به حال مرگ باشد هرکه دور افتد ز غمخواری
|
|
من از دلدار دور افتادهام خوش حالتی دارم
|
از آن کو رخت بستم وز سگ او خواستم همت
|
|
کنون چون سگ پشیمان نیستم چون همتی دارم
|
شبم بیزلف او صد نیش عقرب نیست در بستر
|
|
چو چشم دیر خواب خویش مهد راحتی دارم
|
نبرد اسباب عیشم مو به مو باد پریشانی
|
|
جدا زانطره و کاکل عجب جمعیتی دارم
|
نمیسازم کمال عجز خود پیش سگش ظاهر
|
|
تعالی الله بر استغنا چه کامل قدرتی دارم
|
سخن در پرده گفتن محتشم تاکی زبان درکش
|
|
که پر بیهوده میگوئی و من بد کلفتی دارم
|
هان ای دل هجران گزین در جلوه است آن مه دگر
|
|
تشریف استغنا مکن بر قد من کوته دگر
|
ای فتنه میانگیزی از رفتار او گرد بلا
|
|
خوش میکشی میل فسون در چشم این گمره دگر
|
چاه ز نخدانش ببین ای دیده و کاری مکن
|
|
کاندر ته آن چه فتدجان من بی ته دگر
|
دزدیده میبینی دلا رخسار طاقت سوز او
|
|
این آتش رخشان شرر میسوزدت باالله دگر
|
خوش مستعد محنتی ای دل ازین اندیشه کن
|
|
گر فتنه انگیزی کسی غم را کند آگه دگر
|
شد خیمه صبرم نگون از دیدهی او چون کنم
|
|
گر شاه غیرت از دلم بیرون زند خرگه دگر
|
پیش سگ او محتشم ظاهر مکن بیگانگی
|
|
با آن وفادار آشنا کارت فتد ناگه دگر
|