| این چار رباعی از شه تاجور است | کارایش دیوان قضا و قدر است | |
| چون بنویسی دهنده‌ی کام دل است | چون بسرایی برنده‌ی هوش سر است | |
| «امروز سوار اسب رهوار شدم | از بهر شکار سوی کهسار شدم | |
| آن قدر به چنگ باز و تیهو آمد | کز کثرت قتلشان در آزار شدم» | |
| «باران ز هوا هم چو سرشکم آید | وز آمدنش به دشت رشکم آید | |
| زان راه که باریدن باران ز چه روست | آنجا که چو سیل از مژه اشکم آید» | |
| «دیدار تو دیدنم میسر نشود | هیچم به تو ماه روی رهبر نشود | |
| هر چند کز آتش غمت می‌سوزم | لیکن گویم که چون تو دلبر نشود» | |
| «دوری تو کرد زار و رنجور مرا | بی روی تو دیو است کنون حور مرا | |
| گر وصل تو بار دگرم دست دهد | در هر دو جهان بس است منظور مرا» |