| دگر اندر خروشم آوردند | همچو دریا به جوشم آوردند | |
| سخن اوحدی، که میدانی | اندرین روزگار ارزانی | |
| کم به دیوان برند مانندش | ور مدون شود، بخوانندش | |
| هر مگس انگبین چه داند کرد؟ | جز مگس انگبین تواند خورد؟ | |
| مگسی انگبین چو ماه کند | مگسی دیگرش تباه کند | |
| این سخنهای بکر پرورده | مهل امروز در پس پرده | |
| شعر نوری ز عرش زاینده است | زان چو عرش استوار و پاینده است | |
| فیض باید به آسمان قایم | تا بماند چو آسمان دایم | |
| گرچه فوجی به شعر مشهورند | پیش عقل از حساب ما دورند | |
| اندرین جام کن به لطف نگاه | تا ببینی چو بیژنم در چاه | |
| ای که کیخسرو زمانی تو | کی روا باشد ار ندانی تو؟ | |
| بیژن شیر خفته در زندان | کنده گرگین بی‌هنر دندان | |
| داری این جام و این گلستان را | بدر افگن سفال مستان را | |
| چون چراغیست این صحیفه‌ی نور | شده نزدیک ازو منور و دور | |
| کش برافروختم به روغن روح | آخر شب به بزمهای صبوح | |
| هر کرا باشد این چنین گنجی | برده باشد به حاصلش رنجی |