| ارغنون غمت نواخته‌ام | بدعای تو سر فراخته‌ام | |
| خانه پرور ز سایه گوید و نور | عاشقانرا چه غیبت و چه حضور؟ | |
| مردم این جهان و مرد تویی | نوش داروی اهل درد تویی | |
| آن مبین کم سریست یا پاییست؟ | بشنو کین سخن هم از جاییست | |
| گر قبول اوفتد رهینم و شاد | و گرش رد کنی، بقای تو باد | |
| نه که هر مهره‌ای گهر باشد | کار درویش ما حضر باشد | |
| چشم کردی بروی هرکس باز | نظری هم بدین غریب انداز | |
| من چگویم : چه کن؟ تو میدانی | مددم کن بهر چه بتوانی | |
| نظری کن به حال من زین به | زانکه من هم رعیتم در ده | |
| ده نشینی چه دیگ جوشاند ؟ | جامه‌ی مدح در که پوشاند ؟ | |
| این چنین فضل و خلق باید و خوی | تا توان باخت در معانی گوی | |
| از تو گیرد سخن فروغ چو شمع | که بر تست کل معنی جمع | |
| مصر جامع تویی معانی را | پادشاهی و پهلوانی را | |
| هرکجا این چنین کمالی هست | نطق را اندرو مجالی هست | |
| تا کنونم نبوده ممدوحی | آب توفان آز را نوحی | |
| چون رسید این سفینه بر جودی | عرضه افتد به لحن داودی | |
| در زبور سخن مناجاتم | مشتمل بر فنون حاجاتم | |
| بنوازم به قدر و اندازه | تا برون آورم تر و تازه | |
| از نورد سخن نسیجی چند | وز رصدگاه فضل زیجی چند | |
| گرچه از سیرت هنر پوشی | تن فرو داده‌ام به خاموشی |