| ورندارد ز دین و دانش بهر | از تنش جان جدا کنند به قهر | |
| در جهان جای او حجیم بود | آبش از جرعه‌ی حمیم بود | |
| تنگ ماند برو جهان فراخ | رخ فرا میکند به هر سوراخ | |
| گرد او دودهای ظلمانی | از مزاجات جهل و نادانی | |
| او در آن دودهای آتش ریز | میرود چشم بسته، افتان خیز | |
| عور ماند، که پرده در بودست | خوار ماند، که عشوه‌گر بودست | |
| گه رود با روان غمناکان | گه درآید به گور ناپاکان | |
| به هوا بر شود، بسوزندش | بر زمین بگذرد، بدوزندش | |
| کور و در دست او عصایی نه | عور و بر دوش او کسایی نه | |
| تن او قوت مار و طعمه‌ی مور | او همی بین و میگذر از دور | |
| نه ز پس راه یابد و نه ز پیش | نه به بیگانه در رسد، نه به خویش | |
| رخ به راه آورد، قفاش زنند | باز گردد، به صد جفاش زنند | |
| نه گریزندگیش را پایی | نه ستیزندگیش را رایی | |
| جان او در تموز و یخ‌بندان | زنده، لیکن فتاده در زندان | |
| دل او بی‌ضیا و نور و فروغ | گوش او بر گزاف و فحش و دروغ | |
| ظلمت ظلم بر وی اندوده | چرک بر چرک و دوده بر دوده | |
| تهمت و جهل و حسرت و خواری | فرقت و گمرهی و بی‌یاری | |
| کرده پهنای خاک تنگ برو | چرخ باریده شوک و سنگ برو | |
| جانش از نور علم عاری و عور | تن ز ظلمت بمانده در گل گور | |
| زان و حل قوت گذشتن نه | به عمل راه باز گشتن نه |