| گرد بر گرد او ز مظلمه‌ها | برقهای جهنده از دمه‌ها | |
| صحبتش با بدان و نیکی نه | سر او پر خمار و سیکی نه | |
| کارش از دست رفته، سر در پیش | دیده احوال خویش و رفته ز خویش | |
| چون در آید سرش ز غفلت نوم | بشناسد که : «لیس ظلم الیوم» | |
| دوزخ نقد مفسدان اینست | نسیه خور صد هزار چندینست | |
| این چنین مرگ مرگ عام بود | وینچنین مرده ناتمام بود | |
| روح ازین گنبدش بدر نشود | بلکه زین چاه بر زبر نشود | |
| روی تحقیق ازو نهان گردد | آرزومند این جهان گردد | |
| هر به یک چند در لباس خیال | اندر آید به خواب اهل و عیال | |
| بنماید به عجز صورت خویش | عرضه دارد همی ضرورت خویش | |
| تا بدانند جنس رازش را | معنی حاجت و نیازش را | |
| دو سه نانش به زور بفرستند | یا چراغی به گور بفرستند | |
| بعد ازو گر یکی ز صد بدهند | صدقات آن بود که خود بدهند | |
| هرچه بیش از کفاف داری تو | ندهی، بر گزاف داری تو | |
| پیش از آن کت اجل کند در خواب | خویشتن را به زندگی دریاب | |
| تا نباید بلابه و زاری | مال خود خواستن بدین خواری | |
| حق ایزد نداده‌ای به خوشی | تا مکافات آن چنین بکشی | |
| از تو کرد او به صد زبان خواهش | تو ندادی به گوش خود راهش | |
| اهل حاجت که داری از چپ و راست | لب ایشان بدان زبان گویاست | |
| حق و ادرار خویش میطلبند | نه ز انصاف بیش میطلبند |