| بی عمل در بهشت رفت آدم | آدمی بی‌عمل درآید هم | |
| باغ دیدار جوی و آب لقا | باغ انگور و میوه را چه بقا؟ | |
| میزبان را چو با تو میل بود | خوردن میوه خود طفیل بود | |
| جای خود در بهشت باقی کن | رخ در آن بزمگاه ساقی کن | |
| دست جز بر در قبول مکش | داس در گندم فضول مکش | |
| آدمت را که خواب جهل بود | امر« لاتقرابا» ش سهل نمود | |
| گر بدان نکته دست رد نزدی | در ره «اهبطو» ش حد نزدی | |
| چه دهی دل بدین شمامه‌ی شوم؟ | دست کش سوی میوه معلوم | |
| کار حوا بجز هوا نبود | ز آدم این بیخودی روا نبود | |
| آن بهشتی که اندرو علفست | لایق مدخلان ناخلفست | |
| اندر آن عالم این ستمها نیست | وین بد و نیک و بیش و کمها نیست | |
| فارغست از تزاحم و تنگی | نیست رنگی بغیر یکرنگی | |
| عالم وحدتست عالم نور | عالم کثرت این سرای غرور | |
| جای شخص مجرد روحی | نبود جز بهشت سبوحی | |
| برتفاوت بود مراتب خلد | دور از اندازه نیست راتب خلد | |
| هشت جنت ز بهر این آمد | از حکیمان بما چنین آمد | |
| هر یکی را ز ما بهشتی هست | قصر و ایوان و آب و کشتی هست | |
| تو ببین نیک تا چه کاشته‌ای؟ | چه به روز پسین گذاشته‌ای؟ | |
| نکنی رخ به خانه‌های بهشت | گرنه از زر بود بنا را خشت | |
| زر فرستی برای خشت زنان | چند ازین زر؟ زهی سرشت زنان! |