| گه شراب بقا چشانندش | گه به باع لقا کشانندش | |
| گه کند در جمال حور نظر | گه ز کوثر کنندش آبشخور | |
| ملکش در نوازش آرد و ناز | میکند در جهان جان پرواز | |
| حلم او انگبین ناب شود | علم گه شیر و گه شراب شود | |
| حله پوشد، که سترپوشی کرد | باده نوشد، که خشم نوشی کرد | |
| پیشش آرند میوه‌های بهشت | از درخت عمل که اینجا کشت | |
| تیر انصاف در کمان آرند | جان به شکرانه در میان آرند | |
| رنج‌بینان به راحتی برسند | ره‌نشینان به ساحتی برسند | |
| چون شوی دور ازین سرای هوس | با تو همراه علم باشد بس | |
| عملت میبرد علم در پیش | علم خود را جدا مدار از خویش | |
| گر طلب میکنی بهشت بقا | نزنی جز در بهشت لقا | |
| در بهشت خدا علف نبود | هرچه خواهد شدن تلف نبود | |
| وآنچه از خوردنیست نام او را | گرچه باشد، مشو غلام او را | |
| باده‌ی او رحیق مختومست | ختمش از مشک او نه از مومست | |
| شیر علمست و باده معرفتش | شهد شیرین تعقل صفتش | |
| در زمین شیر و انگبین گویی | چون روی بر فلک همین گویی | |
| تو کزین گونه غره‌باشی و غرق | ز آسمان تا زمین برتوچه فرق؟ | |
| رو به دیدار روح دل خوش کن | گندم و میوه را برآتش کن | |
| در بهشتی که سفره‌ی نانست | پی‌منه، کان بهشت دونانست | |
| گرتو از بهر باغ در کاری | در ده این باغ‌ها بسی داری |