| فلکی چون نبود همراهش | برنیامد کلاه ازین چاهش | |
| تو به بادی چو یخ فروبندی | به تفی آخ واخ فرو بندی | |
| چون توانی گذشت ازین دو نهنک؟ | مگر آنشب که خورده باشی بنک | |
| اعتدال ار ز زر بیاموزی | در اثیر اوفتی، برافروزی | |
| قلب را سوختن یقین باشد | وین اثیر از برای این باشد | |
| نقد آنکس که خالص آمد تفت | از خلاص اثیر بیرون رفت | |
| راه گردون پر آتش اندازیست | پس تو پنداشتی که بربازیست؟ | |
| گرنه پیش این زبانه‌ها بودی | آسمان آشیانه‌ها بودی | |
| چون سمندر نگشته آتش‌خوار | چون روی بر سپهر آتش بار؟ | |
| ای چو روباه، نزد شیر مرو | پیش او باش حق دلیر مرو | |
| گذرت بر اثیر خواهد بود | راه بر زمهریر خواهد بود | |
| سرد و گرم این دم ار نورزی تو | زین بسوزی وزان بلرزی تو | |
| طاقت هیچ سرد و گرمت نیست | به فلک میروی و شرمت نیست | |
| تا تنت همچو جان نگردد پاک | نتوانی گذشت بر افلاک | |
| چون شود جمع نور با سایه | چه سپهر و چه نردبان پایه؟ | |
| آنکه از آب و خاک مایه نداشت | برفلک شد، که هیچ سایه نداشت | |
| سایه زایل شود چو نور آمد | غیب بگریخت چون حضور آمد | |
| هر کرا عقل و روح دایه بود | تن او را کدام سایه بود؟ | |
| نور بر سایه چون زیادت شد | غیب در کسوت شهادت شد |