| علم اگر بهر روشنی باشد | روشنی بخشد و هنی باشد | |
| تیرگی علم پیچ برپیچست | کش بکاوند و هیچ در هیچست | |
| بی‌میانجی سخن خرد گوید | هرچه گفت از خدای خود گوید | |
| زر و سیمی که دزد داند برد | پاستوری که زود میرد و مرد | |
| همره نفس بر فلک نرود | زانکه آنجا گمان و شک نرود | |
| بگذرد زین سراچه فانی | که به دام غرور درمانی | |
| چند گویم ترا به سرو به جهر؟ | که طلب کن ز علم و دانش بهر | |
| نازنینی و ناز پرورده | شیر پستان حور عین خورده | |
| خویشتن را به جهل خوار مکن | دست با دیو در کنار مکن | |
| پرکن از عقل چشم و گوشی چند | دوستی گیر با سروشی چند | |
| تا چو روز اجل فراز آید | باشد آنچت بکار باز آید | |
| غرقه‌خواهی شدن مکن زشتی | که در افتادت آب در کشتی | |
| تا ز معنی فرشته وش نشوی | از حضور فرشته خوش نشوی | |
| هر که زینجا نبرد بینایی | نرود بر سپهر مینایی | |
| چو ز دیوان تهی شود سرتو | ملک آمد شدن کند بر تو | |
| روشنان فلک بکار تواند | همه در بند انتظار تواند | |
| تو فرو داده تن به تاریکی | گشته چون موی سر ز باریکی | |
| نفس خود را بکش، نبرد اینست | منتهای کمال مرد اینست | |
| کی شود چون مفارقات بلند؟ | کرده نفس مفارق اندر بند |