| برچنین تاج و تخت کن شاهی | تا بگیری ز ماه تا ماهی | |
| بر فلک بی‌عروج نتوان رفت | به سفر بی‌خروج نتوان رفت | |
| نفس با عقل چون یگانه شود | کی چو تن مبتلای خانه شود؟ | |
| نفس را عقل کن به دانش و داد | تا به عرشت برآورد چون باد | |
| علم نفس ترا به عقل کند | این سخن دل درست نقل کند | |
| دور کن حرص خورد و خواب از خود | سهل کن باربان و آب از خود | |
| جز ریاضت مکن دگر پیشه | تا شود بی کدورت اندیشه | |
| مده اندیشه جز به جان خرد | آشنا گرد با روان خرد | |
| جز خرد نیست کز خدا گوید | روح ازو گفت هر چه وا گوید | |
| نفس تا بر خرد ندارد گوش | نتواند حدیثی از سر هوش | |
| مهل این نفس را دمی بی‌فکر | تا بیابی هزار گوهر بکر | |
| بکن از راه حکمت و معقول | سیر در عالم نفوس و عقول | |
| گرچه نتوان که ذات بین گردی | زین دو گوهر صفات بین گردی | |
| هرچه فانیست در ضمیر مهل | جز به باقی مده تصور دل | |
| فکر صافی ز ذوفنون خیزد | فکر آشفته از جنون خیزد | |
| فکر چون صاف شد، صفات دهد | رخ به درگاه اصطفات دهد | |
| هرچه فانیست خود خیال بود | فکر فانی ترا وبال بود | |
| نتوانی به چشم سر دیدن | جز سروریش و بام و در دیدن | |
| چشم سرت لقا تواند دید | نفس باقی بقا تواند دید | |
| جان چو باقیست او بقا جوید | تن فانی چه ارتقا جوید؟ |