| کار جان ساختن به تن سوزیست | خنک آن دل که این دمش روزیست | |
| سر که دادند و آب خواست تنش | تا به برهان قوی شود سخنش | |
| که جهان را وفا چنین باشد | سر که برجای انگبین باشد | |
| آنکه داند بر آسمان رفتن | میتوانست ازین میان رفتن | |
| لیک بایستش این خبر کردن | که چنین شاید این سفر کردن | |
| مایه انتباه تست این ها | همه تعلیم راه تست این ها | |
| تا بدانی که رسم و عادت چیست؟ | اولین پایه ارادت چیست؟ | |
| سر او تا نهفته شد زیشان | سر شد اندر سر بداندیشان | |
| تا چنان ترک آز نتوان کرد | دست و پایی دراز نتوان کرد | |
| دست وپایی که پاک شد زین گرد | چار میخش کجا رساند درد؟ | |
| چون بلوغ کمال دستش داد | نفرتی زین جهان پستش داد | |
| کام دشمن به دشمنان بنمود | جام جم را از آن میان بربود | |
| مشتبه گشت و اختلاف افتاد | که: تنش جفت خاک شد یا باد؟ | |
| تن او روح بود و روح تنش | چون بپوشی به گور، یا کفنش؟ | |
| به سبوی دوگانگی زن سنگ | تا زخمی برآیدت ده رنگ | |
| هر که عیسی به چنگ او باشد | «صبغة الله» رنگ او باشد |