| اگر این حال نیست، بد گفتم | وگر این هست، آن خود گفتم | |
| این زن و زور و زر گذاشتنیست | مهر اندر درون نکاشتنیست | |
| دست خود را تهی کن از سیمش | تا نجنبد دل تو از بیمش | |
| کز پی کاروان تهی دستان | شاد و ایمن روند چون مستان | |
| عاقلان خود درین نپیوندند | وانکه پیوسته شد بدو خندند | |
| کار خود آن کسی تباه نکرد | که به لذات تن نگاه کرد | |
| آنکه دید این گریز پاییها | شد جداییش ازین جداییها | |
| دست ازین دستگاه آز بشست | رفت، چون وقت رفتن آمد، چست | |
| در فزونی زیان تست و کسان | در فزونی مرو چو بوالهوسان | |
| آز را خصم آشکارا شو | به خدا زنده‌ای، خدا را شو | |
| تا که در رنج جستن نانی | نخوری، تا کسی نرنجانی | |
| گر تو جانی، غذای جان میجوی | ورتنی، آب و آش و نان میجوی | |
| خر و بار تو بار خواهد بود | گر سفر زین شمار خواهد بود | |
| نردبانیست پایه برپایه | ترک بایست خواهش و مایه | |
| راهت از نردبان آزادیست | در جهانی که سربسر شادیست | |
| خر عیسی بر آخور خاکست | روح بی‌رخت او برافلاکست | |
| رخت و خرچیست این تن و سر و گوش | بهل این و برس به عالم هوش | |
| پشت او تا صلیب سای نشد | اخترش تخت و چرخ جای نشد | |
| صادقانی، که شمع دین سوزند | بتو زین بیشتر چه آموزند | |
| بتو آموخت شرط جانبازی | تا ببینی و کار جان سازی |