| خواجه زنگی و آن صنم رومی | موجب حیرتست و محرومی | |
| جای اصلی طلب، مرو در خواب | ور ندانی، بپرس از آتش و آب | |
| زین جهان این چنین توان رستن | نه کشیدن بلا و بنشستن | |
| این فطیری که کرده‌ای تو به دست | در تنور اثیر نتوان بست | |
| ملکوت سماست جای سروش | جبروت خداست عالم هوش | |
| بر فلک جای مکر و فن نبود | با ملک حاجت سخن نبود | |
| جانت آندم که گردد از تن باز | کوش تا بر فلک کند پرواز | |
| تا نگردی چو آسمان یکرنگ | کی روی بر فلک چو هفت اورنگ؟ | |
| سنگ جایی رود، که سنگ بود | آب از آتش ببر، که جنگ بود | |
| آن که بی‌کار و آن که در کارند | هر یکی رخ به مامنی دارند | |
| آب ازین سنگ اگر گذار کند | چون به مرکز رسد قرار کند | |
| بد بمیری، چو ناتمام روی | هیمه‌ی دوزخی، چو خام روی | |
| جهد آن کن که: پخته باشی و حر | تا در آن ورطه‌ها نمانی پر | |
| بازدان، گر دل تو آگاهست | که چه خرسنگهات در راهست! | |
| اندرین خانه کار خویش بساز | تا در آن عقده‌ها نمانی باز | |
| به دل آزاد شو، به جان فارغ | پس برون آی ازین جهان فارغ | |
| می‌گسل بند بندت آهسته | تا نباشی به هیچ پیوسته | |
| روز اول که دیده بازت شد | دل درین عالم مجازت شد | |
| نشنیدی که سر بسر با دست؟ | یا ندیدی که سست بنیادست؟ | |
| دل خود را به صد گره بستن | روز آخر کجا توان رستن؟ |