| داد من چیست؟ راه دادن او | بر در خود پناه دادن او | |
| چون منی را چه پیشداری دست؟ | که قلم برگرفته‌ای از مست | |
| بیخودی را چه اختیار بود؟ | که چنین موجب غبار بود؟ | |
| گر چه خالی ز برگ و ساز آمد | نه به حکم تو رفت و باز آمد؟ | |
| کار در دست بنده خود چه بود؟ | همه از تست وز تو بد چو بود؟ | |
| بر تو ما اعتماد آن داریم | که ببخشی، چو دست پیش آریم | |
| علم رحمت ار برافرازی | سایه بر جرم کس نیندازی | |
| چیست پیش تو حرم ایندو سه مور | نزد عفو تو سر مشتی عور؟ | |
| چون تویی وانگهی تفحص کار | رحمت محض و اینحساب و شمار؟ | |
| از گناه ار چه چرک ناک شویم | چون به دریا رسیم پاک شویم | |
| از من و روز و شب گنه جستن | وز تو در یک نظر فرو شستن | |
| میدهد در تنم گواهی دل | که نگویی سخن ز مشتی گل | |
| کی مرا این خیال غره کند؟ | کافتابم حساب ذره کند؟ | |
| پیش جان بخشی چنین کرمی | از غباری که گوید و ز نمی؟ | |
| بنده‌ای را چه دستگاه بود؟ | که سزاوار پادشاه بود؟ | |
| اگرش رد کنی، هلاک شود | ور قبول، از گناه پاک شود | |
| ای که هر درد را دوا دانی | ناتوانم ز درد نادانی | |
| زان چنان حکمتی روا نبود | که چنین درد را دوا نبود | |
| گر تو توفیقمان دهی، رستیم | ور نه، بس مفلس و تهی‌دستیم | |
| نرود در خیال موجودی | اینچنین صرفه از چنان جودی |