| اهل دل را غلط شناخته‌ای | زان غلط بود هر چه باخته‌ای | |
| سر ایزد چه پرسی از خراز؟ | از دم جبرییل پرس این راز | |
| آنکه نانت خورد زبون تو اوست | و آنکه دنیات خواست دون تو اوست | |
| اندرو گر کرامتی بودی | وز تجرد علامتی بودی | |
| رفتنش بر در تو بودی عار | بر در خود ترا ندادی بار | |
| عارف کردگار زر چکند؟ | ولی‌الله بار و خر چه کند؟ | |
| هوش خود را به هر ترانه مده | جز ره کدخدا به خانه مده | |
| آنچه در دور ما امیرانند | صید این جمع گول گیرانند | |
| گر بیابند زنگیی خسته | زنگ و قابی دو بر گلو بسته | |
| قاب قوسین جای او دانند | چرخ را زیر پای او دانند | |
| دیگ فقر آن کسان که جوشیدند | پیش ازین زهرها بنوشیدند | |
| باز قومی ز کارها جستند | رنگ آنها به خویش در بستند | |
| نام آنها شدست ازینها بد | کاشکی نامشان نبودی خود | |
| چون به این جامه در شدند اوباش | شد در آفاق مکر ایشان فاش | |
| غیرتم دل گرفت و دامن نیز | گفتم: ای روزگار با من نیز | |
| چند بینیم و چشم خوابانیم؟ | گفت: کای اوحدی شتابانیم | |
| رنگ بدعت بسی نماند، باش | تا شود رنگ مبدا ما فاش | |
| نقش نقش رسول و یارانست | حب ایشان گزین، که کار آنست | |
| نرخ سالوس لاش خواهد شد | دور کشفست، فاش خواهد شد | |
| هر که گردن بپیچد از در او | گر سپهرست، خاک بر سر او |