| ریش را شانه کرده، پره زده | سرکه بر روی نان و تره زده | |
| پنج شش جا نهاده حلقه‌ی ذکر | سر خود را فرو کشیده به فکر | |
| تا که می‌آورد ز در خوانی؟ | یا که سازد برنج و بریانی؟ | |
| سخنی از درون بدر نکند | کش تخلص به نام زر نکند | |
| کم بری زر، ز زرق نپذیرد | پر بری، زود در بغل گیرد | |
| گر چه گوید که: هیچ نستانم | ندهد باز اگر دهی، دانم | |
| دل آنرا که درد این کارست | جستجوی دلیل ناچارست | |
| زنده‌ای کو؟ که بنده باشیمش | سر به فرمان فگنده باشیمش | |
| چند ازین هایهوی بی‌دردان؟ | زنگ مردی و بوی نامردان؟ | |
| همچو گردون کبود جامه شده | صید را گرگ این تهامه شده | |
| از برون خرقه‌های صابونی | وز درون صدهزار مابونی | |
| چون بیابند نو ارادت را | کار بندند عرف و عادت را | |
| جامه‌ی زرق و شید زرد کنند | بر دلش حب مال سرد کنند | |
| ببرندش به دعوتی دو سه گرم | تا در افتد زنان خلق به شرم | |
| پس به رمزش درآورند از خواب | کای پسر، وقت میرود، دریاب | |
| گر مریدی کجاست سفره‌ی آش؟ | ور نداری درین میانه مباش | |
| دردمند از دم عزیمت خوان | که: دم نقد را غنیمت دان | |
| به فریب وخیم و دانه‌ی خام | ساده دارا درافگنند به دام | |
| از میانشان برون رود درویش | ناخن اندر قفا و سر در پیش | |
| روی در روی ننگ و نام کند | از در و کوچه اقچه وام کند |