| ذات او جز به نام نتوان دید | صفتش را تمام نتوان دید | |
| گر چه با او به جان همی کوشند | بیشتر در گمان همی کوشند | |
| صفت و ذات او قدیمانند | نه صفت را نه، ذات را، مانند | |
| همه گیتی به ذات او قایم | ذات او با صفات او دایم | |
| صفتش در هزار و یک پردست | وز حساب آن هزار و یک فردست | |
| سالها زحمتست و کار ترا | تا یکی گردد آن هزار ترا | |
| دانش ذات جز بدو نتوان | وان به تقلید و گفتگو نتوان | |
| صفتش را به فکر داند مرد | وندرین باب فکر باید کرد | |
| با قدم چون حدث ندیم شود | کی حدث پرده‌ی قدیم شود؟ | |
| ذات را غیر چون بپوشاند؟ | دیگ را آب چون بجوشاند؟ | |
| نور خورشید از آنکه شد چیره | دیدنش دیده را کند خیره | |
| جستجویش به کو و کی نکنند | بکش این پای تات پی نکنند | |
| احدست او نه از طریق عدد | احدی فارغ از تکلف حد | |
| عقل و ادراک آفریده‌ی اوست | دیدن عقل هم به دیده‌ی اوست | |
| نتوان دیدنش به آلت چشم | نیست بر دیدنش حوالت چشم | |
| نور چون گردد از نهایت فرد | بکماهیش ضبط نتوان کرد | |
| حال آن نور و دیده‌ی اوباش | آفتابست و دیده‌ی خفاش | |
| نی، چه گفتم؟ چه جای این سازست؟ | دوست پیدا و دیده‌ها بازست | |
| در تو و دیدن تو خیری نیست | ورنه در کاینات غیری نیست | |
| نیست، گر نیک بنگری، حالی | در جهان ذره‌ای ازو خالی |