| عقل جویان بود سکونت را | عشق برهم زند رعونت را | |
| رخ او کس به خود نداند دید | عشق بیخود رخش تواند دید | |
| آسمانها به عشق میگردند | اختران نیز در همین دردند | |
| عشق جام تو و شراب تو بس | عاشقی محنت و عذاب تو بس | |
| گر ازین بوته خالص آید مرد | نرسد دوزخش دو اسبه به گرد | |
| گرمی از عشق جوی، اگر مردی | هر که عاشق نشد، زهی سردی! | |
| عشق روی و ز نخ نمیگویم | با تو از برف و یخ نیمگویم | |
| عشق آن شاهدان بالایی | که کندشان سپهر لالایی | |
| دلبری جوی و پای بندش باش | آتشی بر کن و سپندش باش | |
| خیز و جامی ز دست مادر کش | تا ببینی جمال وقتی خوش | |
| گر چه کوتاه دیده‌ی بامم | دور کن سنگ طعنه از جامم | |
| راه باریک و وقت بیگاهست | رو بگردان، که چاه در راهست | |
| جام ما را مده به بد مستان | ور دهد نیز دست بد، مستان | |
| عشقداری و پای جنبش هست | منشین، دست یارگیر به دست | |
| مرد در راه عشق مرد نشد | تا لگد کوب گرم و سرد نشد | |
| سخن عاشقان به حال بود | نه به آواز و قیل و قال بود | |
| هر چه در خط و در بیان آید | دست بیگانه در میان آید | |
| تو مگو: چون ز دل به دل راهست؟ | کانکه دل دارد از دل آگاهست | |
| دل چو نعل اندر آتش اندازد | عرش را در کشاکش اندازد | |
| همت دل کمند عاشق بس | یاد معشوق بند عاشق بس |