| بشناسد که در روش رستی | نکند در نمودنت سستی | |
| پرده از روی کار برگیرد | دل طریقی دگر ز سر گیرد | |
| از چپ و راست عشق در تازد | خانه‌ی عقل را براندازد | |
| بر تو آن علمها وبال شود | عملت جمله پایمال شود | |
| به صفت جوهری دگر گردی | مس نماند، تمام زر گردی | |
| غیرت او بشست و شوی از تو | نهلد در وجود بوی از تو | |
| چون ترا از تویی کند فانی | برساند به نشائت ثانی | |
| جنبش اینجا نماند و رفتار | سخن اینجا نماند و گفتار | |
| نه تو آن حال باز دانی گفت | نزخود آن بیخودی توانی رفت | |
| نه کسی تاب دیدنت دارد | نه کس آوار شنیدنت یارد | |
| هر که روی تو دید، مست شود | وانکه بویت شنید، هست شود | |
| بر زمین بگذری، سما گردد | در مگس بنگری، هما گردد | |
| متصل گردد این اثر در ذات | هم چو تاثیر مهر در ذرات | |
| به خلافت رسی ز یک نظرش | در زمان و زمین و خشک و ترش | |
| عشق زاید ز استقامت تو | علم روحانی از علامت تو | |
| صاحب امر و اختیار شوی | گاه پنهان، گه آشکار شوی | |
| گاه با قهر و سرکشی باشی | گاه با لطف و با خوشی باشی | |
| در تب و تاب عشق و ظلمت و نور | چون که از راستی نگشتی دور | |
| نیستی بخشدت ز تاب رخش | محو گردی در آفتاب رخش | |
| به چنین دوست تحفه جان باید | دل به شکرانه در میان باید |