| اوحدی، غم چو ناگزیر تو شد | عشق آن چهره در ضمیر تو شد | |
| یار نازک دلست، بارش بر | گل بچینی تو، رنج خارش بر | |
| گر براند، برو چه درمانست؟ | ور بخواند، بیا که فرمانست | |
| گرت از چپ دواند و گر راست | آنچنان رو که خاطر او خواست | |
| گر ز روی ادب دهد رنجت | به از آن کز غضب دهد گنجت | |
| گه بود کز عضب کند شاهت | برد از تخت باز در چاهت | |
| غضب او نهفته باشد و نرم | تا در آزارش افتی از آزرم | |
| غضبش را بدان وزان به هراس | ادبش هم ببین، بدار سپاس |