| تا عصای تو اژدها نشود | به دعای تو کس رها نشود | |
| آنکه عون خدای رایت اوست | علم شاه در حمایت اوست | |
| آه ازین ابلهان دیوپرست! | همه از جام دیو ساری مست | |
| گر چه داری تو راز خویش نهفت | من درین شهرم و بخواهم گفت | |
| اینکه خود را خموش میدارم | گوشه‌ی‌عرصه گوش میدارم | |
| گر کسی دیگر این غلط بگذاشت | من بگویم، نگه ندانم داشت | |
| تا تو ریش و سری چو ما باشی | جان و دل گرد، تا خدا باشی | |
| گرگ در دشت و شیر در بیشه | همه هم حرفتند و هم پیشه | |
| نه تو دینار داری و من دانگ | به رخ من چرا برآری بانگ؟ | |
| دو الف یک جهت به بی‌نقطی | این سقط چو نشد؟ آن سری سقطی؟ | |
| تو به ریش و به جبه معتبری | اگر آن ریش و اهلی چه بری؟ | |
| گفت بگذار، گردمی باید | در غم عشق مردمی باید | |
| زان چنین در بلا و در بندی | که به تقدیر حق نه خرسندی | |
| بنده‌ای، خیز و رخ به طاعت کن | زآنچه او میدهد قناعت کن | |
| چیست این زرق و شید و حیله و مکر؟ | تا دو نان برکنی ز خالد و بکر | |
| زان بر میر و خواجه جای کنی | که توکل نه بر خدای کنی |