| مرد را شرم سرخ روی کند | خلق را خوب خلق و خوی کند | |
| یافت عثمان ز شرم و ایمان زین | کاتب وحی گشت و ذوالنورین | |
| هر که داند خدای را حاضر | چشم او از حیا شود ناظر | |
| نکند هر چه عقل نپسندد | در باطل به خود فرو بندد | |
| شرمت از فکر عاقبت زاید | وز دوام مراقبت زاید | |
| مردمی چیست؟ ستر پوشیدن | پهلوانی؟ به خیر کوشیدن |