| تا بدانی و زر تلف نکنی | بیخبر سر درین علف نکنی | |
| و گر او نیز را به یک دو درست | بنوازی، بزرگواری تست | |
| تا ز کردار خود خجل نرود | وز سخای تو تنگدل نرود | |
| نتوان ریختشان اگر دردند | که در آن زرق رنج پر بردند | |
| گر چه در زرق نادرستانند | چیز کیشان بده، که چستانند | |
| با کرامات نیست شعبده راست | تو همی کن تفرجی که رواست | |
| پاک ده گر غلط پزد لادن | چون فروشد نشایدش گادن | |
| بر گنه‌شان چو راست کردم چنگ | هم بخواهم به قدر عذری لنگ | |
| مشک لولی نه لایق جیبست | روستایی که میخرد عیبست | |
| از تو بود این خطا، نه از وی بود | چونپرسی که در خطا کی بود؟ | |
| ترکمان گول و کلبه پر سمسار | نخرد خام جز یکی در چار | |
| صاحب زرق هم دکاندارست | هر مریدیش بیست سمسارست | |
| آن یکی گویدت که: شیخ ولیست | وان دگر گویدت که: به ز علیست | |
| وانکه یک لحظه خورد و خوابش نیست | وینکه در خانه نان و آبش نیست | |
| وانکه دیشب به مکه برد نماز | وینکه تا شام رفت و آمد باز | |
| میفروشند و میخرند او را | وین خران بین که چون خرند او را؟ | |
| این سخن چون بجاست میگویم | گر چه تلخست راست میگویم | |
| گر به شیرینی شکر نبود | آخر از بنگ تلختر نبود | |
| سخن راست گوش باید کرد | که گهی تلخ نوش باید کرد |