| خلق دریافت زرق سازیشان | حق نمایی و حقه بازیشان | |
| نام تلبیسشان بسانی رفت | که کرامات ده بنانی رفت | |
| به روش چون گناه‌گار شدند | همه در چشم خلق خوار شدند | |
| تا که شد زین ملامت انگیزان | خون درویش پاک رو ریزان | |
| گشت کار طریقت آشفته | شد جهان از مجردان رفته | |
| از مسافر ادب نمیجویند | وینک از در بدر همیپویند | |
| زین کچول کچل سری چندند | که به ریش جهان همی خندند | |
| عسلی خرقه و عسل خواره | همچو زنبور بیشه آواره | |
| موی خود را دراز کرده به زرق | کرده آونگشان چو مار از فرق | |
| روز در کویها غزل خواندن | نیمشب نعره بر فلک راندن | |
| روز در آفریدن و لادن | نیم شب نخره بر فلک دادن | |
| رندو رقاص و مارگیر همه | زرق ساز و زنخ پذیر همه | |
| درم اندر کلاه خود دوزند | خلق را ترک همت آموزند | |
| قرضشان آش پنج پی خوردن | وتر و سنت قدح تهی کردن | |
| سربسر خانه سوز و آتش باز | آتش خویش را نکشته به آز | |
| خاک ازیشان چگونه مشک شود؟ | گر به دریا روند خشک شود | |
| به هوس حلقه در ذکر چکنی؟ | هر چه یابی به حلق در چکنی؟ | |
| نفست از حلقه کی پذیرد پند؟ | در شهوت ز راه حلق ببند | |
| حلقه درگیر و حقه پر معجون | این بود دیو و آن گزد در کون | |
| این بدان گفتمت که قیدپرست | صاحب زرق و مکر و شیدپرست |