| چند باشی به این و آن نگران؟ | پند گیر از گذشتن دگران | |
| واعظت مرگ هم نشینان بس | اوستادت فراق اینان بس | |
| گر دلت را ز مرگ یاد شود | کی به این ساز و برگ شاد شود | |
| فرصت خویشتن چو کردی فوت | هم تو بر خویشتن بخوان «الموت» | |
| مرگ و مردن برابر دل دار | یاد گور و لحد مقابل دار | |
| گر گدا یا امیر خواهد بود | مردنی ناگزیر خواهد بود | |
| پدرت مرد و با خبر نشدی | مادرت رفت و دیده ور نشدی | |
| داغ فرزند و هجر همسالان | همه دیدی، نمیشوی نالان | |
| این دل و جان آهنین که تراست | نتوان کرد جز به آتش راست | |
| مرگ ازین رنج و غصه به کندت | مرگ بیدار و متنبه کندت | |
| جهد آن کن که زود خاک شوی | تا مگر زین گناه پاک شوی | |
| چه تفاخر کنی به نام پدر؟ | چو ندانی نهاد گام پدر | |
| پدرت باغ و بوستانی کرد | تو چنان کن که آن بدانی خورد | |
| گر نسازی تو باغ، معذوری | باغ او را مبر ز معموری | |
| هیچ تخمی مکار و کشت مکن | نام آبای خویش زشت مکن | |
| تو که شب مستی و سحر مخمور | کی کنی خانه‌ی پدر معمور؟ | |
| چیست میراث او طلب کردن؟ | در دو شب خرج یک جلب کردن | |
| خیز و خیری به جای او تو بکن | او نکرد، از برای او تو بکن | |
| او نخورد، ار نه کی همی هشت این؟ | گر همیخورد خود نمیکشت این | |
| بتو هشت او، تلف چنین باشد | تو باو ده، خلف چنین باشد |