| دشمنانت به هم چو رای زنند | بر فتوح تو دست و پای زنند | |
| هر یکی را به گوشه‌ای انداز | آنکه دفعش نمیتوان، بنواز | |
| بر قوی پنجه دست کین مگشای | بر ضعیف و زبون کمین مگشای | |
| کان یکی گر سگست گرگ شود | وین به قصد تو سر بزرگ شود | |
| فاش کن حیلت بد اندیشان | تا نگویند غافلی زیشان | |
| شاه باید که دارد از سر هوش | بر جهان چشم و بر رعیت گوش | |
| شاه را گر به عدل دست رسست | قاصد او یکی پیاده بسست | |
| مال ده، گر چهار کس باشد | یک سر تازیانه بس باشد | |
| هیچ در وقت تندی و تیزی | میل و رغبت مکن به خونریزی | |
| خون ناحق مکن، چو یابی دست | کز مکافات آن نشاید رست | |
| گر ز قرآن به دل رسیدت فیض | یاد کن سر «کاظمین‌الغیظ» | |
| اختر و آسمان کمر بستند | به چهار آخشیج پیوستند | |
| تا چنین صورتی هویدا شد | وندران سر صنع پیدا شد | |
| نسخه‌ی حرز کردگارست این | بس طلسمی بزرگوارست این | |
| هر که بی‌موجبش خراب کند | خویش را عرضه‌ی عذاب کند | |
| چون نباشد ز شرع حکمی جزم | ظلم باشد به کشتن کس عزم | |
| ظلمت از ظلم دان و نور از عدل | این بدان و مباش دور از عدل | |
| روح خود را به عالم ارواح | انس ده، تا رسی به روح و به راح | |
| چون ملک با تو آشنایی یافت | دلت از غیب روشنایی یافت | |
| اینکه چون سایه سو بسو گردی | سایه برخیزد و تو او گردی |