| غارت عشق بین و غیرت یار | غیر ازو کس مهل درین بن‌غار | |
| عشق او خنجریست مردی کش | شوق او آتشیست مردم خوار | |
| گربدانی که: در که داری روی؟ | سر خود را ندانی از دستار | |
| بی‌حضوری و گرنه کی نگری | در چنین حضرت، از یمین و یسار؟ | |
| تو امیری، کجا شوی عاشق؟ | تو نمیری، کجا شوی بیدار؟ | |
| شیر زیلو چگونه گیرد صید؟ | باز ایوان کجا شود طیار؟ | |
| روزنی نیست، چون بتابد نور؟ | روغنی نیست، چون درافتد نار؟ | |
| لوح دل را ز نقش و حرف بشوی | تا شوی فارغ از مشیر و مشار | |
| حاصل خاک را به خاک فرست | بهره‌ی روح را به روح سپار | |
| دین درختیست، در دلش بنشان | شرع تخمیست، در دماغش کار | |
| تو از آنجا مجرد آمده‌ای | با تو نابوده این شعور و شعار | |
| هم ازین خاک توده پیوستند | با تو این همرهان ناهموار | |
| چون ببینی رفیق اعلی را | برهی زین مهاجر و انصار | |
| دین و دنیا مگو که: زشت بود | نیفه در حیض و نافه در شلوار | |
| دل ز دنیا ببر، که دور بهست | سنگ گازر ز تخته‌ی عصار | |
| گر بدانی ترا رسد تفسیر | ور ندانی رواست استغفار | |
| سر اینها ز مایه‌داری پرس | ور نه بنشین و خایه می‌افشار | |
| آب داند شکایت ناجنس | مشک داند حکایت عطار | |
| عاملت یوز پای در دامست | واعظت مرغ دانه در منقار | |
| این یکی چون کند تمام سخن؟ | وان دگر کی کند به کام شکار؟ |